بطور کلی هرس باعث  کاهش رشد و پاکوتاهی درخت می شود. تحقیقات نشان داده اند که در درختان هرس نشده ، وزن چوب کهنه 5 برابر درختانی است که هرس روی آنها انجام گرفته است. به عبارتی دیگر هرس باعث می شود که درصد ومیزان چوب جوان وفعال از نظر باردهی بیشتر شود و از میزان چوب کهنه و چند ساله که از باروریشان کاسته شده است، کم گردد. لازم به ذکر است که هرس تابستانه به مراتب بیشتر از هرس زمستانه موجب کاهش رشد درخت می گردد، چون در اثر هرس تابستانه از میزان سطح برگ فعال درخت کاسته شده و در نتیجه مواد فتوسنتزی کمتری سنتز می شود ونهایتا رشد درخت کاهش می یابد.

 

بطور کلی هر عملی که باعث افزایش رویش جدید و به دنبال آن افزایش سطح سبز درخت می شود، رشد ریشه را نیز زیاد می کند.هرس نیز چون موجب افزایش تولید شاخه های جوان وبدنبال آن افزایش میزان برگ ها و سطح سبز درخت می شود، در نتیجه رشد ریشه را افزایش می دهد.

در اثر هرس چون تعدادی از شاخه های حامل جوانه های گل حذف می شوند، بنابراین هرس باعث کاهش تعداد میوه های تولیدی می شود، ولی از طرفی دیگر چون مقدار موادغذایی که به هر یک از میوه ها می رسد، بیشتر از زمانی است که هرس انجام نگرفته است، بنابراین اندازه میوه های تولیدی بزرگتر خواهد بود. در مورد درختان جوان هرس شدید موجب تشدید رشد رویشی شده و در نتیجه درخت دیرتر به بلوغ وگلدهی می رسد ولی در درختان پیر، هرس شدید باعث افزایش گلدهی شده و به تجدید جوانی آنها کمک می کند. هرس زمستانه در مقایسه با هرس تابستانه بیشتر سبب تاخیر در باردهی می شود.

هرس با باز کردن تاج درخت سبب مواجه کردن بهتر بخش های داخلی تاج با نور خورشید شده و ضمن افزایش راندمان فتوسنتز در داخل تاج، سبب تحریک بیشتر تشکیل جوانه های گل در آنجا می گردد.در مورد درختان سیب نفوذ کمتر از 30% نور خورشید به داخل تاج، سبب اختلال در تشکیل جوانه های گل می شود.همچنین میوه های داخل تاج درختان بدلیل آنکه نور کافی دریافت نمی کنند، قادر به تولید مقدار کافی رنگیزه نبوده و لذا کم رنگ باقی می مانند.

 

تربیت یا فرم دهی درختان میوه در سنین جوانی و با اهدافی همچون : ایجاد اسکلت مناسب و قوی، زود به بار نشستن درخت، تولید میوه هایی با کیفیت مناسب، انجام راحتتر عملیات هایی مثل سمپاشی، هرس و برداشت و.... انجام می گیرد.فرم دهی معمولا بر روی نهال های جوان (1 تا4 ساله) انجام می گیرد. البته در سال های بعد نیز ادامه دارد ولی فرم اصلی درخت  در همان سال های اولیه شکل می گیرد و فرمی که در سال های اولیه به درخت داده می شود، تغییر دادن آن در سال های بعد مشکل است. بنابراین بایستی در هرس و فرم دهی اولیه نهایت دقت انجام گیرد.

در فرم دهی درختان میوه بایستی عادت رشد طبیعی درخت و نیز شرایط اقلیمی منطقه کاشت را در نظر گرفت.

در مناطقی که آفتاب به حد کافی وجود دارد، درختان را نسبتا بسته تربیت می کنند تا از آفتاب سوختگی میوه ها و شاخه ها جلوگیری شود ولی در مناطقی که نور کافی طی فصل رشد وجود ندارد، سعی می کنند که تاج درخت را باز کرده تا نور کافی وارد تاج شده و میوه ها رنگ وشکل مناسب به خود گیرند.

 

ازسیستم های تربیت درختان میوه می توان به موارد زیر اشاره کرد: 

 در این روش فرم دهی به هیچ شاخه ای اجازه داده نمی شود که بطور پیوسته حالت محور مرکزی یا پیشاهنگ به خود گیرد. این روش برای محدود کردن رشد درختان وایجاد یک تاج گسترده در آنها به کار می رود و در تربیت گلابی، سیب، زردآلو، آلو، بادام، گردو، خرمالو،پسته و... بکار میرود. این شکل تربیت موجب می شود که درخت در تمام جوانب خود دارای شاخه های قوی با استحکام مناسب باشد. شاخه های اصلی که روی درخت باقی گذارده می شوند بایستی دارای زاویه مناسب (حدود 45 تا60 درجه) نسبت به تنه باشند.

 

امکان مکانیزه کردن داشت و برداشت

-احتیاج کمتر به نیروی کارگر

-استفاده بهینه از زمین

-افزایش عملکرد در واحد سطح

-بهبود کیفیت محصول

-استفاده بهتر از نور خورشید به دلیل افزایش سطح

-کاهش آفات وبیماری ها به دلیل تهویه و نورگیری بهتر